101 Dalmatiërs

Het hartverwarmende avontuur van twee dalmatiërs en hun 101 'kinderen'.

(1961, 1982 met nederlandse stemmen) 

Allemaal oude mensen, flip van duijn (zoon van Annie mg Schmidt), Paul van Gorkum (stem van Gargamel) Paul Haenen (bert!) 

 

Een Dalmatiër (pongo) woont vredig met zijn baasje Roger in een klein huisje. Het leven als vrijgezel is goed, maar toch mist er iets. Dan gaat Pongo op zoek naar geschikte kandidaten voor zowel hem als zijn baasje. Hij vind een leuk Dalmatiër teefje (Perdita) die toevallig een leuk vrouwtjes baasje heeft, Anita. Pongo zoekt contact en van het een komt het ander. Een aantal jaar verder leven ze viertjes gelukkig en is Perdita zwanger. (van Pongo dus) Ze krijgen 15 puppy´s. Rond die periode komt de vroegere schoolvriendin van Anita ineens op bezoek, Cruella de Vil. Zij toont onnatuurlijk veel interesse in de ongeboren puppy´s en wil ze tegen elk bedrag overnemen. Pongo en Perdita vinden dat geen goed idee, want ze hebben al snel door dat Cruella een bontjas wil maken van de puppy´s. Roger en Anita weigeren en Cruella huurt twee onverlaten in die de hondjes stelen en naar het verlaten landhuis van Cruella brengen. Pongo en Perdita ondernemen een gevaarlijke reis om de kleintjes te bevrijden uit de gevaarlijke klauwen van het drietal en eenmaal daar aangekomen ontdekken ze dat Cruella nog veel meer Dalmatiër puppies had ontvoerd. Met de drie boeven in hun nek moeten ze nu allemaal aan de gevaarlijke terugtocht beginnen, alle 103. 

 

Heerlijk, het zijn Pathé Disneyweken en de hele maand lang laten ze vier klassiekers van Disney zien. (Wall*E (2008), Pocahontas, (1995)  Jungle Book (1967) en 101 Dalmatiërs (1961))  

 

En dat is heel leuk, maar ook even schrikken. In 1982 werkte Disney nog niet met IMAX formaten, dus je zit naar een behoorlijk vierkant scherm te kijken met dikke, zwarte strepen aan weerszijden. Althans met Pocahontas, Jungle Book en 101 dalmatiërs. Ik denk dat Wall e wel wat beter uit de verf komt, daar die wat ouder is. En eigenlijk ook mijns inziens een beetje uit het rijtje valt. Maar eenmaal daaraan gewend valt het niet meer zo op.  

Het is met recht een klassieker, het is de eerste lange speelfilm van Disney die zich in de echte wereld afspeelt en het kijkt lekker weg. De hondjes zijn schattig en er is duidelijk werk gemaakt van het feit dat ze allemaal anders zijn (in ieder geval de eerste 15 waar je mee kennismaakt) Voor huidige maatstaven is het krukkig, maar nogmaals, als je daar doorheen kijkt is het prima te doen! Dit is er een die je gezien moet hebben (net als de andere drie trouwens) 

 

(( Disney gebruikte voor het eerst 'Xeroxfotografie'. De tekeningen konden nu direct op de filmcellen worden overgebracht, ipv dat ze overgetekend moesten worden. Ook hoefde ze niet meer ingekleurd te worden. Dit was kostenbesparend. Hun vorige film Doornroosje was niet zo´n succes en hun duurste productie, dus er moest drastisch geschrapt worden in kosten en banen (van 500 naar 100) )) 

 

Je kan prima je kroost van 5+ meenemen, alleen is Cruella behoorlijk intens voor een kind van die leeftijd, dus wees voorbereid op veel vragen 🙂 Ze is lekker creepy, ze heet niet voor niets Cruella de Vil, wat lijkt op cruel devil.  

Met een kleine 80 minuten is het prima behappen trouwens, je staat zo weer buiten. 

 

Wel: Klassiek en zijn tijd ver vooruit.. In 1961 dus. Disney op zijn best en weinig liedjes! 

 

Niet: de lipsync is tergend slecht, maar het zijn pratende honden. Filmformaat is niet bioscoopvriendelijk.

 

********(8/10)